
Ελλάδα: Δευτέρα, 6 Ιανουαρίου 2020 | 14:57
Γράφει ο Τάκης Σπετσιώτης | T-zine.gr
Ένας Φώτης, μυθιστορηματικός

Σήμερα που γιορτάζουν οι Φώτηδες και οι Φανές, θυμήθηκα κι εγώ έναν άγνωστό μου (και που δεν γνώρισα ποτέ παρά μόνον ως όνομα ”Φώτης”), αλλά που συναντούσα για κανά- δυο χρόνια τακτικά, σχεδόν κάθε βδομάδα, – θάναι σχεδόν καμιά τριανταριά χρόνια πριν.
Σύχναζα τότε στον κύκλο ενός καλλιεργημένου γιατρού στην υπαίθρια καφετερία του ξενοδοχείου ”La Mirage” της Ομονοίας, πρώην θέατρο ”Κοτοπούλη”, κι ο ηλικιωμένος κύριος που χαιρετούσαν κάποιοι απ’ την παρέα του γιατρού (ηλικιωμένος φαινόταν στα μάτια μου αλλά απ’ ό,τι μούλεγαν δεν θάταν παραπάνω από 60-62 χρονώ), έμοιαζε κυριολεκτικά με φιγούρα λιθογραφίας πούχε κατέβει από το κάδρο της : ψηλόλιγνος, αριστοκρατικός, γραβαταρισμένος πάντα και κουστουμαρισμένος, με μια μύτη γαμψή που τούδινε μια ξινίλα, έναν αέρα αυστηρότητας α-λά Ζώρα Τσάπελη, μια κρυάδα α-λά Μπεάτα Ασημακοπούλου, και μια φθαρμένη φινέτσα α-λά Καίτη Πάνου, έφερνε, αμίλητος και ακίνητος πάντα – η μόνη του κίνηση-, την πίπα με το τσιγάρο στο στόμα του, συνήθως μην προσέχοντας έναν άλλον δίπλα του που μιλούσε ακατάσχετα, και μια φορά τον είχε πάρει το αυτί μου να λέει σ’ ένα λαικό τεκνό : ”Ξέρεις ποια είμ’ εγώ; Η Μις Υφήλιος του ’65, χαχαχα..”
Αλλά ο Φώτης κάπνιζε μόνον, αμίλητος, τραβώντας τσιγάρα από μια μεταλλική ταμπακιέρα και, μια μέρα, βλέποντάς με να τον κοιτώ εξεταστικά, μού λέει ο συχωρεμένος ο γιατρός ο Ζαχ. : ”Τη Φωφώ ντε Πορνό, κοιτάς;” , δίνοντάς μου πληροφορίες για τον γόνο καλής οικογενείας κύριο Φώτη, το ωραίο του σπίτι στο Φάληρο που μαζεύονταν ανήμερα της γιορτής του οι φίλοι του για τραπέζι κλπ. κλπ.
Και πώς μούρθε σήμερα- για χρόνια τον είχα ξεχάσει, όπως και τα χρόνια της μποέμικης, περπατημένης νιότης μου-, και πριν καν ανοίξω τον υπολογιστή, τον θυμήθηκα πρωί- πρωί : Θα ζει ακόμα- είκοσι τόσα χρόνια μετά; ΄Η θα πεταχτεί κανένας από δω μέσα και θα μου γράψει στα σχόλια : ” Tώρα ο Φώτης! Πέεεθανεε…”
Κι αν ζει, θάναι σήμερα, ανήμερα της γιορτής του, άραγε, καλά; Γιατί εγώ, τουλάχιστον, ποτέ δεν τον ξανάδα μετά το 1997 -για σκέψου πέρασαν κιόλας 23 χρόνια στη σειρά!
Δείτε επίσης
♦ Διαβάστε: Προσεύχονταν…
♦ Διαβάστε: LOCAL PERSON
♦ Διαβάστε: Το πορτραίτο της σκιάς
Διαβάστε ακόμα: Η αρρώστια της ντροπής
© T-zine.gr 2018 | Για τις τελευταίες LGBTI ειδήσεις να επισκέπτεστε το T-zine.gr καθημερινά. Μπορείτε επίσης να γίνετε μέλος στη σελίδα μας στο Facebook και στο Twitter

Ποια είναι η αντίδρασή σας;

Ο Τάκης Σπετσιώτης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1954, και μεγάλωσε στην Ερμιόνη. Σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου και γύρισε τις ταινίες "Στην αναπαυτική μεριά" (1981), "Μετέωρο και Σκιά" (1985 - Α΄ Κρατικό Βραβείο Καλύτερης Ταινίας, κυκλοφορεί και σε DVD από την MKS VIDEO στις ΗΠΑ), "Εις το φως της ημέρας" (1986) και "Κοράκια" (1991). Σκηνοθέτησε επίσης για το θέατρο το έργο "Ψυχολογία Συριανού συζύγου" του Εμμ. Ροΐδη, Θέατρο "Χυτήριο", 1999-2001. Παράλληλα με τη σκηνοθεσία ασχολείται με τη μελέτη της νεοελληνικής λογοτεχνίας και τη δοκιμιογραφία, γράφοντας διάφορες κριτικές μελέτες, μερικές από οποίες συγκέντρωσε και κυκλοφόρησε σε δυο τόμους, "Στον Κώστα Ταχτσή, αντί στεφάνου" ("Λογοτεχνικό χρονικό", 1996) και "Χαίρε Ναπολέων" (δοκίμιο για την τέχνη του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, εκδόσεις Άγρα, με έργα του Άγγελου Παπαδημητρίου, 1999). Συγγραφέας επίσης των: Γραμματικός σ' ένα παιδί του δρόμου, Άγρα 2009, Το άλλο κρεβάτι, Άγρα 2009, Τριανδρίες και Σία, Άγρα 2007, Ταχτσής - Δεν ντρέπομαι, Πολύχρωμος Πλανήτης 2006, Δελτίον ταυτότητος, Άγρα 2003 Στον Κώστα Ταχτσή αντί στεφάνου, Οδός Πανός 1996