Γράφει ο Τάκης Σπετσιώτης
Η αρρώστια της ντροπής
…ξύπνησα με μια περίεργη εικόνα (όνειρο ήταν;) : κάποτε, σε δύσκολους καιρούς, ένας φίλος μου συγγραφέας ( νεκρός τώρα), μου είχε διηγηθεί μια επίσκεψή του σ’ ένα νοσοκομείο για να δει ένα κοινό μας φίλο που έπασχε από την φοβερή ”αρρώστια της ντροπής”, την νόσο με το κοινωνικό στίγμα (σα να μην έφτανε το μαρτύριο της ανίατης -τότε, ακόμη -, νόσου από μόνο του), την επιδημία σε έξαρση στα έτη του ‘ 80,- ’90, μού διηγείτο λοιπόν συγκλονισμένος την φριχτή κατάσταση στην οποία είχε βρει τον κοινό μας φίλο… πεταμένο σ’ ένα κρεβάτι, περιφρονημένο, δακτυλοδειχτούμενο.
Για πρησμένα, πληγιασμένα μπράτσα που έσταζαν υγρά μού έλεγε, για σαρκώματα παντού στο σώμα – έναν τόπο όπου συνέβαιναν όλα τα φοβερά.
Τι εποχή κι αυτή που έζησε η γενιά μου! σκέφτηκα, ξυπνώντας με στεγνό στόμα, σήμερα το πρωί, χρόνια μετά, τι εποχή διανύσαμε μέχρι να φτάσουμε στην… παγκοσμιοποίηση της καπότας!
΄Ητανε φοβερή τύχη να πεθάνεις από φυσικά αίτια, εκείνες τις μέρες, και safe sex σήμαινε να πας σπίτι σου έρημος, βαρύς και μόνος.