Είναι πολλά τα μυστικά που είναι κρυμμένα στην –50 ετών σήμερα– μελό ταινία, στην οποία πρωταγωνιστούν η Barbra Streisand και ο Robert Redford.
Η κρυφή γκέι ιστορία πίσω απ’ το «The Way We Were».
* Της Trudy Ring | Advocate
* Μετάφραση: Μαννόν Ηλιάδη για το t-zine.
Από τις πρώτες κιόλας χαρακτηριστικές νότες του τραγουδιού των τίτλων της ταινίας, όταν ακούμε την αψεγάδιαστη φωνή της Barbara Streisand να τραγουδάει το «mem’ries», πολλοί δεν μπορούμε να συγκρατηθούμε να δούμε για πολλοστή φορά την ταινία «The Way We Were», παρότι γνωρίζουμε ήδη πώς θα καταλήξει το ταραχώδες ειδύλλιο των δύο κεντρικών χαρακτήρων της ταινίας, Katie Morosky και Hubbell Gardiner.
Όμως πολύ λίγοι γνωρίζουν το δράμα που κρυβόταν στο παρασκήνιο της αγαπημένης ταινίας του 1973 και την γκέι προέλευσή του. Τώρα, ένα νέο βιβλίο, με τον τίτλο: «The Way They Were: Πως Επικοί καυγάδες και τσαλακωμένα Εγώ δημιούργησαν μια κλασική ιστορία αγάπης στην οθόνη», γραμμένο από τον βετεράνο δημοσιογράφο του Καλλιτεχνικού Ρεπορτάζ Robert Hofler, ο οποίος προσπαθεί να ρίξει φως σε ζητήματα που άλλοτε ήταν κρυμμένα στις άκρες του μυαλού μας.
«Η ταινία με είχε συνεπάρει», λέει ο Hofler, ο οποίος την πρωτοείδε παραμονή Χριστουγέννων του 1973∙ τα πρώτα Χριστούγεννα που πέρασε μακριά από το σπίτι του. Πάντα γοητευόταν από τις ταινίες που είχαν ως θέμα τους τις αντικομμουνιστικές διώξεις στο Χόλιγουντ που έγιναν από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 και πέρα, που είναι ένα από τα βασικά θέματα της ταινίας, συμπληρώνει.
Ως ρεπόρτερ, έπαιρνε συχνά συνεντεύξεις από τον Arthur Laurents, σεναριογράφο του «The Way We Were», και τον Sydney Pollack, τον σκηνοθέτη του, για διάφορες ταινίες στις οποίες είχαν συμμετοχή, και συνήθως κατάφερνε να κάνει μερικές ερωτήσεις σχετικά με το «The Way We Were», γεγονός που του απέδωσε πλούσιο υλικό για το βιβλίο του. Ο Laurents πέθανε το 2011, ο Pollack το 2008. Σε άλλη έρευνά του που ακολούθησε, πήρε συνέντευξη και από τους δύο, εν ζωή εμβληματικούς αστέρες, την Barbara Streisand και τον Robert Redford.
Το αποτέλεσμα είναι μια ιστορία γεμάτη συγκρούσεις μεταξύ του Laurents, του Pollack και του παραγωγού Ray Stark, τα διαφορετικά ερμηνευτικά στυλ της Streisand και του Redford και πώς ένας ομοφυλόφιλος Εβραίος, ο Laurents, διοχέτευσε την αγάπη του για όμορφους μη Εβραίους άνδρες στο σενάριο.
Για χρόνια, ο Laurents ισχυριζόταν ότι ο χαρακτήρας της Katie, μιας πολιτικοποιημένης ριζοσπαστικής Εβραίας που ερωτεύεται και παντρεύεται τον απολιτικό Gentile Hubbell, βασιζόταν σε μια γυναίκα που γνώριζε στο κολέγιο.
Είχε βέβαια τους λόγους του να κάνει αυτές τις δηλώσεις, καθώς στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, οι ομοφυλόφιλοι συγγραφείς δέχονταν συχνά την κατηγορία ότι μετέτρεπαν τις εμπειρίες τους σε φανταστικά ετεροφυλόφιλα ειδύλλια.
Όμως στα απομνημονεύματά του, που δημοσιεύτηκαν μετά τον θάνατο του με τίτλο «The Rest of the Story» του 2011, παραδέχτηκε ότι η Katie «είμαι βασικά εγώ».
[Ο σεναριογράφος του ‘The Way We Were’, Arthur Laurents]
Εντούτοις, αυτή η δήλωση συχνά αγνοείται, όπως για παράδειγμα όταν ο παρουσιαστής του Turner Classic Movies, Dave Karger και ο κριτικός κινηματογράφου Neal Gabler, τα τελευταία χρόνια επαναλαμβάνουν τη γνωστή ιστορία ότι δηλαδή ο χαρακτήρας της Katie βασίζεται στη φίλη του Laurents από το κολέγιο. «Το βρίσκω παράξενο στη σημερινή εποχή», λέει ο Χόφλερ. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε να ερευνά διεξοδικά την γκέι οπτική του «The Way We Were».
«Πρέπει να υπάρχει πάντα μια γκέι οπτική, διαφορετικά δεν με ενδιαφέρει», λέει ο Hofler, που είναι και ο ίδιος ομοφυλόφιλος.
Πάντως δεν πιστεύει ότι ο χαρακτήρας του Hubbell είναι μια ακριβής αποτύπωση κάποιου από τους άντρες που ερωτεύτηκε ο Laurents, αλλά πιστεύει ότι ο χαρακτήρας διαμορφώθηκε από τις διαφορετικές σχέσεις του συγγραφέα με μερικούς από αυτούς, συμπεριλαμβανομένου του επί χρόνια συντρόφου του, Tom Hatcher, και του ηθοποιού Farley Granger.
Ο Hofler ερευνά επίσης τις σχέσεις μεταξύ Εβραίων και και μη ανδρών, ζευγάρια Εβραίων και μη Εβραίων γυναικών – “shiksas” – στη μυθοπλασία, αλλά τις ιστορίες για Εβραίους που ερωτεύονται μη Εβραίους άνδρες παρότι είναι λιγότερο συχνές, σημειώνει.
Ο Laurents είχε ανάμικτα συναισθήματα για την εβραϊκή του καταγωγή. Παρότι μιλούσε και έγραφε ανοιχτά για την καταπολέμηση του αντισημιτισμού, εξαπέλυε επίθεση σε όποιον ανέφερε ότι το πραγματικό του επίθετο ήταν Levine.
Ο Hofler στην έρευνά του έλαβε υπόψιν του το μοναδικό κεφάλαιο που έγραψε ο Laurents για ένα υπό δημιουργία μυθιστόρημα στο οποίο παρουσιαζόταν ένα αγόρι μη Εβραϊκής καταγωγής να ταπεινώνει έναν Εβραίο κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής. «Αυτή είναι μια αυθεντική στιγμή Rosebud*», λέει ο Hofler, μια αναφορά αντιληπτή από τους λάτρεις των ταινιών – η ταυτότητα του «Rosebud» είναι το μυστήριο στην καρδιά του κλασικού Citizen Kane του Orson Welles.
(*«Rosebud», είναι η τελευταία λέξη του πρωταγωνιστή του «Citizen Kane», Charles Kane, στο νεκροκρέβατό του στην αρχή της ταινίας. Η ερμηνεία της λέξης παραμένει ένα μυστήριο της ταινίας, έως ότου το «Rosebud» τελικώς αποκαλύπτεται ότι είναι το όνομα του αγαπημένου ελκήθρου του Kane από τη παιδική του ηλικία. Οι κριτικοί προτείνουν πως η λέξη παραπέμπει στη τελευταία στιγμή που ο Kane υπήρξε πραγματικά ευτυχής. Κατά κυριολεξία η λέξη σημαίνει «μπουμπούκι», «τρυφερά χείλη», ενώ στην αργκό «πρωκτός»).
Ο Laurents, περισσότερο γνωστός ως συγγραφέας των βιβλίων («West Side Story» και «Gypsy»), αποδεικνύεται ως ένας ιδιαίτερα πολύπλοκος άνθρωπος στη συνολική του παρουσία. Ισχυρίστηκε ότι είχε μπει στη μαύρη λίστα για τις αριστερές του απόψεις κατά τη διάρκεια της αντικομμουνιστικής υστερίας, όμως η καριέρα του πότε δεν απειλήθηκε πραγματικά. Αφηγήθηκε αντιφατικές ιστορίες και για πολλά άλλα θέματα επίσης. «Βρίσκω τα ψέματά του ιδιαιτέρως εκπληκτικά», λέει ο Hofler. Κι είναι κι αυτή η ευθιξία για το επώνυμό του.
Εντούτοις, ο Hofler βρίσκει πολλά πράγματα άξια θαυμασμού στον Laurents.
«Έζησε πολύ τίμια, λέει ο Hofler, ανοιχτά με έναν άντρα σύντροφο». Ένα μεγάλο μέρος των γραπτών του είναι επίσης εξαιρετικό, σημειώνει ο Hofler.
Δεν θαύμασαν όλοι τη γραφή του Laurents για το «The Way We Were», συμπεριλαμβανομένων των Pollack και Stark. Ο Laurents ήθελε να μιλήσει περισσότερο για το αντικομμουνιστικό κυνήγι μαγισσών και τη μαύρη λίστα, και παρότι ένα μέρος αυτών μπήκαν στην ταινία, τελικά η ίδια η ταινία επικεντρώνεται περισσότερο στην ιστορία αγάπης της Katie και του Hubbell, χάρη σε κάποιους επιμελητές σεναρίου και παρότι μερικές σκηνές με πολιτικό περιεχόμενο κινηματογραφήθηκαν στο τέλος κόπηκαν, προς απογοήτευση του Laurents και της Streisand. Ο Laurents δημοσίευσε σε μορφή μυθιστορήματος τη δική του εκδοχή για την ιστορία, η οποία είναι πολύ διαφορετική από την ταινία.
Ο Hofler αναρωτιέται πώς θα ήταν η ταινία αν είχε συμπεριλάβει το περικομμένο υλικό, αλλά κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ήταν καλύτερα χωρίς αυτό: «Έχω την αίσθηση ότι η ιστορία με τη μαύρη λίστα δεν θα λειτουργούσε». Ωστόσο, η περικοπή ορισμένων σκηνών, είναι ίσως ο λόγος που δημιούργησε την επιθυμία στην Barbra Streisand να σκηνοθετήσει.
Εκτός όμως από τη λεπτομερή περιγραφή των καυγάδων του Laurents με τον Pollack και τον Stark, το βιβλίο αποκαλύπτει τις πολύ διαφορετικές προσεγγίσεις στην υποκριτική της Streisand και του Redford. Η Streisand αγωνιούσε σχετικά με τις λεπτομέρειες και τηλεφωνούσε στον Pollack τις νύχτες για να συζητήσει τα ζητήματα που αφορούσαν το γύρισμα της επόμενης μέρας. Ο Redford προτιμούσε να είναι αυθόρμητος, με αποτέλεσμα να φαίνεται αδιάφορος και απροετοίμαστος όταν έφτανε στο πλατό – αλλά μετά ήταν εκπληκτικός σε κάθε σκηνή από την πρώτη λήψη. Ωστόσο, οι δύο πρωταγωνιστές συνήθως τα πήγαιναν καλά, αναφέρει ο Hofler.
Έτσι, μ’ έναν τρόπο ασυνήθιστο, και μέσα από συγκρούσεις, προέκυψε μια πολύ αγαπημένη ταινία. Και παρότι δημιουργήθηκε από «μεγάλα ταλέντα και ακόμη μεγαλύτερους εγωισμούς», γράφει ο Hofler στο βιβλίο του, γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους, «τελικά, η ταινία έγινε μια από τις κλασικές του Χόλιγουντ».
Κινηματογράφος | Ιστορία | T-zine.gr | 31.01.2023
© T-zine.gr – μετάφραση από το Advocate
– Ακολουθείστε την ιστοσελίδα στο facebook του t-zine.
Ποια είναι η αντίδρασή σας;
