Οχι που δεν συμμετείχε, τότε, ως νέος, παλιά. Με αμπέχωνο και κείνος, στρατιωτικό, σε απόχρωση του πράσινου.

Τη φλογισμένη νύχτα του ’73 – μ’ όλο τον ιδεαλισμό και την έπαρση των δεκαεννέα του χρόνων-, και προκηρύξεις μοίρασε, και δακρυγόνα ανάπνευσε, και τις σφαλιάρες του από αστυνομικούς τις έφαγε, στο δρόμο, και σε μια πολυκατοικία, μαζί μ’ άλλους, πολλούς, βρήκε καταφύγιο -την πολυκατοικία όπου έμενε η “τραγουδίστρια της Νίκης” Σοφία Βέμπο. Πόσες επέτειοι από τότε; – σκέφτεται μπροστά σ’ αυτό το παμφάγο τέρας, τον Χρόνο.

Σε καμιά απ’ αυτές τις γιορτές δεν πήγε. Ούτε και πανηγύρισε- στεφάνους τιμής και άλλα παρόμοια.

Πριν κάποια χρόνια, του ΄χαν ζητήσει από ένα λογοτεχνικό περιοδικό να γράψει, χωρίς πληρωμή, κάποιες αναμνήσεις του απ’ την επταετία 1967-1974.

Ηταν παιδί και έφηβος μες στην δικτατορία. Αφού επέζησε, τις έγραψε. Η μόνη του εξαργύρωση. Πλην χωρίς μίσος και για όσους εξαργύρωσαν- καθένας κρατάει τη στάση που νομίζει.

Αλλά για φέτος που μια μεγάλη συμφορά υγείας -αρρώστια αγιάτρευτη και θάνατος- έχει πλήξει τον κόσμο ολόκληρο, κι όχι μόνο την οδό Στουρνάρη, όχι, δεν κρίνει απαραίτητους τους πανηγυρισμούς, τις ”παραστάσεις νίκης” της δημοκρατίας.

Προέχει η υγεία -, η μνήμη των τανκς να καταλύουν τη δημοκρατία έχει καλά γραφτεί στο νιονιό πολλών, έτσι κι αλλιώς. Η απειλή της εισόδου των τανκς στις ΜΕΘ της φτωχής χώρας του, ώστε να μην μπορούν ν’ ανακουφίσουν τόσους πάσχοντες μετράει.

Όχι, στα σπίτια μας όλοι, με την ”ποικίλη δράση των στοχαστικών προσαρμογών”. Για κούφια λόγια να μην φαντάζουν φέτος, αυτοί οι πανηγυρισμοί.

Δείτε επίσης

♦ Διαβάστε: ΕΝΑΣ ΦΩΤΗΣ, ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΙΚΟΣ

Δείτε Επίσης

Rise like a Phoenix. Του Φώτη Σεργουλόπουλου

© T-zine.gr