Η Μαρίνα Γαλανού, είναι πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών, Εμπειρογνώμονας του Συμβουλίου της Ευρώπης σε θέματα Σεξουαλικού Προσανατολισμού και Ταυτότητας Φύλου, Τακτικό Μέλος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, αλλά και του Εθνικού Συμβουλίου κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας.

Σύμφωνα με τη Μαρίνα Γαλανού, το ποσοστό των καταγεγραμμένων επιθέσεων σε τρανς άτομα, αγγίζει το 20%, χωρίς ωστόσο να είναι συχνό φαινόμενο οι δολοφονίες, με πιο πρόσφατη τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου/ Zackie.

«Ατελείς οι νομοθεσίες για τα δικαιώματα των τρανς»

Η Μαρίνα Γαλανού εκτιμά, ότι ποτέ δεν έγιναν ουσιαστικές προσπάθειες για την εξάλειψη των στερεοτύπων και των προκαταλήψεων γύρω από τα τρανς άτομα, τα οποία, όπως αναφέρει «είναι τα γενεσιουργά αίτια των ανισοτήτων, των προκαταλήψεων και τελικά της βίας». Το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών, ωστόσο, είναι παρόν. Άτομα που υπήρξαν θύματα ρατσιστικής βίας, μπορούν να απευθυνθούν, εφόσον το επιθυμούν, και να λάβουν ψυχολογική ή νομική υποστήριξη, με απόλυτη προστασία των προσωπικών δεδομένων τους.

Ωστόσο, βρισκόμαστε μακριά από μία κοινωνία ισότητας. Η Μαρίνα Γαλανού επισημαίνει τις ανισότητες που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες, οι μετανάστες, τα πρόσωπα σε συνθήκες κράτησης, οι φυλακισμένοι και άλλοι των οποίων, όπως αναφέρει «τα δικαιώματά τους όλο και περιστέλλονται».

Δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη:

Πόσο συχνά αντιμετωπίζουν επιθέσεις τρανς γυναίκες εργαζόμενες στο σεξ; Αντιμετωπίζουν περισσότερες επιθέσεις οι διεμφυλικές γυναίκες σε σχέση με τις cis γυναίκες;

Σύμφωνα με όλες τις έρευνες που υπάρχουν διεθνώς, από το σύνολο των τρανς γενικότερα, οι περισσότερες επιθέσεις μίσους, αφορούν τις τρανς γυναίκες, και, ειδικότερα, η πλειοψηφία των επιθέσεων αυτών είναι εναντίον των πιο ευάλωτων απ’ τις τρανς γυναίκες, τις τρανς γυναίκες που εργάζονται στο σεξ, και τις τρανς μετανάστριες ή πρόσφυγες.

Συγκεκριμένα σύμφωνα με τη διεθνές πρότζεκτ Transrespect Vs Transphobia, που καταγράφει κάθε χρόνο τις δολοφονίες τρανς ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, για τον χρόνο που μας πέρασε, το 2019, είχαμε 350 τρανς θύματα δολοφονιών. Εξ αυτών το 98% ήταν τρανς γυναίκες, ή τρανς με θηλυκή έκφραση φύλου. Το 62% ήταν τρανς γυναίκες εργαζόμενες στο σεξ, εκ των οποίων το 38% ήταν στον δρόμο και το 22% στο σπίτι τους. Καταλαβαίνουμε ότι το ποσοστό είναι ιδιαίτερα μεγάλο για τις τρανς εργαζόμενες στο σεξ. Τα ίδια περίπου ποσοστά αφορούν, πέρα απ’ τις δολοφονίες και τις επιθέσεις που τα θύματα επιβίωσαν.

Στην Ελλάδα, δεν έχουμε εδώ και αρκετά χρόνια δολοφονίες, πλην αυτής του Ζακ Κωστόπουλου / Zackie, ωστόσο έχουμε πολλές καταγεγραμμένες επιθέσεις ή ρατσιστικά περιστατικά, που σύμφωνα με τις καταγραφές του Δικτύου κατά της Ρατσιστικής Βίας, από το σύνολο των ρατσιστικών περιστατικών, εδώ και τρία περίπου χρόνια, σταθερά τα περιστατικά που αφορούσαν τρανς άτομα, ήταν περίπου το 20% του συνόλου. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι το ποσοστό είναι δυσανάλογα υψηλό σε σχέση με τον πληθυσμό των τρανς που είναι μικρός. Μάλιστα κάποιες εξ αυτών ήταν επιθέσεις ιδιαίτερης βαρβαρότητας, όπως αυτή που συνέβη πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη.

Δεν υπάρχουν συγκριτικά στοιχεία για να σας πω με βεβαιότητα εάν οι τρανς γυναίκες βιώνουν περισσότερη βία απ’ τις cis γυναίκες, ωστόσο εάν λάβουμε υπόψη τον μικρό πληθυσμό των τρανς γυναικών στο σύνολο του πληθυσμού, πιστεύω ότι η βία που αντιμετωπίζουν οι τρανς γυναίκες, αλλά και γενικότερα οι διακρίσεις, έχουν πολύ πιο ευρεία διάδοση απ’ τις cis γυναίκες.

Ποια είναι η προσωπική σας θέση για το ζήτημα;

Η προσωπική μου θέση είναι ότι ποτέ δεν κάναμε ουσιαστικά βήματα για την αναστροφή των στερεοτύπων και προκαταλήψεων που είναι τα γενεσιουργά αίτια των ανισοτήτων, των διακρίσεων και τελικά της βίας. Αν δεν αντιμετωπίσουμε τα αίτια δεν πρόκειται να κάνουμε ουσιαστικά βήματα.

Ποια είναι η βοήθεια που παρέχει το σωματείο σε αυτές τις περιπτώσεις; Πως μπορούν να απευθυνθούν σε εσάς τρανς άτομα τα οποία δέχθηκαν επίθεση;

Το ΣΥΔ έχει Γραμματεία που καταγράφει τα περιστατικά τρανσφοβικών επιθέσεων, έχουμε συνεργαζόμενους ψυχολόγους που παρέχουν δωρεάν ψυχολογική υποστήριξη, τόσο στην Αθήνα, όσο και στη Θεσσαλονίκη που το θύμα μπορεί να απευθυνθεί ώστε να αντιμετωπίσει κατά το δυνατόν τα ψυχικά τραύματα που ενδεχομένως πρέπει να αντιμετωπίσει, συνεργαζόμαστε με δικηγόρους που εάν το θύμα θελήσει μπορεί να απευθυνθεί ώστε να κινηθεί νομικά εναντίον του θύτη, ενώ συνεργαζόμαστε και με το Δίκτυο κατά της Ρατσιστικής Βίας, όπου καταγράφονται όλα τα περιστατικά. Μπορεί να απευθυνθεί είτε στο γραφείο μας, είτε ηλεκτρονικά μέσω της ιστοσελίδας μας όπου υπάρχει σχετική φόρμα.

Πως παρεμβαίνετε προκειμένου να βοηθήσετε εσείς, ύστερα από καταγγελία;

Το κύριο μέλημά μας πάντα είναι η προστασία του θύματος. Είτε η περίπτωση αφορά ρατσιστική βία, είτε περιστατικό διάκρισης. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, δεν μπορεί να υπάρχει μπούσουλας σ’ αυτό, και πάντα ακούμε προσεκτικά τί επιθυμεί το ίδιο το θύμα να πράξουμε και αν το επιθυμεί. Εάν το επιθυμεί, όπως σας είπα μπορεί να έχει δωρεάν ψυχολογική υποστήριξη, ή ακόμη και νομική. Αλλά πρέπει να το θέλει το ίδιο, πρώτιστα. Στις περιπτώσεις που το θύμα, επίσης, συναινεί, δημοσιοποιούμε το περιστατικό με ανακοίνωσή μας, προστατεύοντας όμως πάντα τα προσωπικά του δεδομένα, κρατώντας την ανωνυμία του. Ή αν επίσης, το ίδιο θύμα το επιθυμεί, μπορούμε να το βοηθήσουμε και να το συνοδεύσουμε να απευθυνθεί σε κάποιο Αστυνομικό Τμήμα κατά της Ρατσιστικής Βίας για να καταγγείλει το περιστατικό, να καταγραφεί απ’ την αστυνομία, και να κάνει όλες τις απαραίτητες κινήσεις που χρειάζονται.

Η Πολιτεία μεριμνά για αυτή τη συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων; Αντιμετωπίζονται με ισότητα; Απολαμβάνουν χωρίς διακρίσεις το δικαίωμά τους για προσφυγή στη δικαιοσύνη;

Η ισότητα είναι ακόμη ένα πολύ μακρινό όνειρο για τα τρανς άτομα στη χώρα μας, αν και δεν βρισκόμαστε στην ίδια θέση που ήμασταν πριν 10 ή ακόμη περισσότερα χρόνια. Υπάρχουν μεν νομοθεσίες για την προστασία των τρανς δικαιωμάτων, οι οποίες όμως είναι ατελείς οι περισσότερες, επί παραδείγματι η νομοθεσία για την ίση μεταχείριση και την απαγόρευση των διακρίσεων συμπεριλαμβάνει μόνο την εργασία και την απασχόληση και όχι την υγεία και την πρόνοια, την εκπαίδευση, την στέγαση, η νομοθεσία για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου είναι πολύ περιοριστική και δεν αντιμετωπίζει όλο το εύρος των προβλημάτων, η αντιρατσιστική νομοθεσία συμπεριλαμβάνει μόνο την υποκίνηση σε βία ή μίσος και όχι γενικότερα τη ρητορική του μίσους και αυτό έχει συνέπεια ο ρατσιστικός λόγος στην ουσία να παραμένει ατιμώρητος ενώ παράλληλα ο ρατσιστικός λόγος «ανθεί» από τα δημόσια πρόσωπα, ακόμη και μέσα στο ίδιο το Κοινοβούλιο και συνεπώς λαμβάνει χαρακτηριστικά θεσμοποιημένου ρατσισμού.

«Τώρα στην πανδημία, όλοι οι εργαζόμενοι θα πάρουν, σύμφωνα με τις εξαγγελίες το ενισχυτικό επίδομα των 800 ευρώ. Η πλειοψηφία των εργαζομένων στο σεξ όμως όχι. Αυτό αποτελεί εξυπαρχής διάκριση.»

Περαιτέρω, η πολιτεία δεν μεριμνά για τις πιο ευάλωτες υποομάδες. Όπως σας είπα η πλειοψηφία των κρουσμάτων ρατσισμού είναι τρανς γυναίκες εργάτριες του σεξ. Για την εργασία στο σεξ υπάρχει ακόμη ο πολύ κακός νόμος «περί εκδιδομένων προσώπων» του 1999 που είναι εξαιρετικά περιοριστικός, στην ουσία για την πλειοψηφία των ανθρώπων αυτών (είτε cis είτε τρανς) η εργασία τους δεν λογαριάζεται ως τέτοια, και αυτό σημαίνει ότι είναι εντελώς εκτός πλαισίου χωρίς κανένα δικαίωμα. Πχ, τώρα στην πανδημία, όλοι οι εργαζόμενοι θα πάρουν, σύμφωνα με τις εξαγγελίες το ενισχυτικό επίδομα των 800 ευρώ. Η πλειοψηφία των εργαζομένων στο σεξ όμως όχι. Αυτό αποτελεί εξυπαρχής διάκριση. Το δικαίωμα προσφυγής στη δικαιοσύνη, τυπικά το έχουν όλοι οι συνάνθρωποί μας χωρίς διακρίσεις. Από εκεί και πέρα όμως είναι μεγάλη συζήτηση κατά πόσον στην ουσία μπορεί να είναι ισότιμο όταν βρίσκεσαι στο περιθώριο της κοινωνίας, όπως παραμένουν οι τρανς άνθρωποι. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, εμείς ως οργάνωση, πάντα στεκόμαστε αρωγοί στα τρανς άτομα που επιθυμούν να προσφύγουν στην δικαιοσύνη.

Με ποιο τρόπο θα μειωθούν, ή ιδανικά θα εξαλειφθούν οι ρατσιστικές επιθέσεις σε διεμφυλικά άτομα;

Χρειάζεται πολλή δουλειά. Πρέπει κατ’ αρχήν να βελτιωθούν υφιστάμενες νομοθεσίες. Σας περιέγραψα προηγουμένως εν τάχει κάποιες, και σίγουρα η νομοθεσία πέρα απ’ τις προστασίες που μπορεί να προσφέρει, μπορεί να έχει και παιδευτικό χαρακτήρα, ωστόσο θα ήταν αφελές να πιστεύαμε ότι αρκεί αυτό. Χρειάζεται δουλειά και στην κοινωνία. Χρειάζονται διαρκή εκπαιδευτικά σεμινάρια παντού και σε όλα τα πεδία: στα σχολεία μας, σε δημόσιους υπαλλήλους και λειτουργούς, σε δικαστές, εισαγγελείς και νομικούς, στα σώματα ασφαλείας οπωσδήποτε, σε επαγγελματίες υγείας, εκπαιδευτικούς, παντού, ώστε να αναστραφούν τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις που μοιραία οδηγούν σε διακρίσεις και βία.

Είμαστε μακριά από μία κοινωνία ισότητας;

Έχουμε προχωρήσει σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, ωστόσο, ναι, βρισκόμαστε ακόμη μακριά. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην τρανς κοινότητα, ή την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, αλλά γενικότερα. Αναφέρομαι στους πρόσφυγες και μετανάστες που το τελευταίο χρονικό διάστημα τα δικαιώματά τους όλο και περιστέλλονται, στα δικαιώματα των προσώπων σε συνθήκες σε κράτηση ή φυλακισμένους, αναφέρομαι σε όλα τα πεδία. Θα χρειαστούμε πολλή, συνεπή και κοπιαστική δουλειά για να πλησιάσουμε αυτό που ονομάζουμε ισότητα.

*Να σημειωθεί, ότι η 20η Νοεμβρίου, έχει θεσπιστεί ως Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Τρανσφοβικής Βίας.

Δείτε επίσης

♦ Διαβάστε: Μαρίνα Γαλανού: Η πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών αφηγείται τη ζωή της

♦ Διαβάστε: Μαρίνα Γαλανού: Πριν μιλήσουμε για αλληλεγγύη, πρέπει να μιλήσουμε για ασφαλείς χώρους

♦ Διαβάστε: Μέτρα για την προστασία των εργαζομένων στο σεξ και άλλα κίνκυ ανέκδοτα

Δείτε Επίσης

Γιορτή των Οικογενειών I.F.E.D

© T-zine.gr ^{η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο GRTIMES}