Ο Σαϊντού είναι ένα από τα πολλά παιδιά, που ζουν με τον φόβο της απέλασης, λόγω του ότι κάποιοι χειριστές και χειρίστριες υποθέσεων διεθνούς προστασίας, επειδή ξύπνησαν στραβά, αποφάσισαν ότι δεν πρέπει να γίνει δεκτό το αίτημα ασύλου τους. Ο Σαϊντού στάθηκε τυχερός μέσα στην ατυχία του και η υπόθεση του έγινε γνωστή δημόσια, με αποτέλεσμα η Αρχή Προσφυγών να κάνει δεκτό το αίτημα προσφυγής του σε β’ βαθμό και να αναγνωριστεί ως πρόσφυγας. Δυστυχώς όμως, τα περισσότερα παιδιά δεν έχουν την τύχη του Σαϊντού.
Γράφει η Άννα Απέργη | Απόψεις |T-zine.gr | 30.04.2022
Με το ΣΥΔ, από την αρχή της προσφυγικής κρίσης στη χώρα μας έχουμε χειριστεί πάρα πολλές υποθέσεις ΛΟΑΤΚΙ ενήλικών αλλά και ανήλικων προσφύγων και αιτούντων διεθνούς προστασίας.
Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, έχουμε δει πολλές αποφάσεις της Υπηρεσίας Ασύλου όπου οι χειριστές με τη δικαιολογία “δεν με έπεισε”, στερούσαν από αυτούς τους ανθρώπους να ζήσουν μία πιο ελεύθερη αλλά και ασφαλή ζωή.
Έχω δει με τα μάτια μου και έχω ακούσει με τα αυτιά μου, λόγω του ότι συνόδευα ΛΟΑΤΚΙ πρόσφυγες ως Ειδική Σύμβουλος σε θέματα ασύλου του ΣΥΔ και ήμουν παρούσα στη διαδικασία των συνεντεύξεων τους, χειριστές να ρωτούν γκέι πρόσφυγα, πόσα χρώματα έχει η σημαία του ουρανίου τόξου, και όταν αυτός δεν απάντησε με ακρίβεια θεωρήθηκε ότι αφού δεν τα γνωρίζει ότι δεν είναι γκέι.
Έχω ακούσει και πολλά χειρότερα όπως να ρωτούν τρανς πρόσφυγα, θύμα σεξουαλικής κακοποίησης, “αφού λες ότι είσαι τρανς, γιατί δεν σου άρεσε που έκανες σεξ με πολλούς άνδρες”.
Έχουμε συναντήσει πολλές περιπτώσεις όπου υπήρχε θέμα με τους διερμηνείς. Που ο διερμηνέας δεν μετέφραζε με ακρίβεια τα λόγια του αιτούντα ή της αιτούσας, με αποτέλεσμα να μην αποδίδεται η αλήθεια του και το βίωμα του.
Ιδιαίτερα οι ΛΟΑΤΚΙ άνθρωποι που καταφεύγουν σε μία χώρα, σε μία ευρωπαϊκή χώρα, δεν το κάνουν ούτε για οικονομικούς λόγους, ούτε γιατί έτσι τους κάπνισε, αλλά γιατί σε πολλές χώρες του πλανήτη μας, υποφέρουν από θεμελιώδεις παραβιάσεις δικαιωμάτων, και κυρίως στυγνής βίας ή απειλών στέρησης της ελευθερίας ή κινδύνου της σωματικής ακεραιότητας.
Σύμφωνα με Εκθέσεις Διεθνών Οργανισμών, σε 72 χώρες σε όλο τον κόσμο, η ομοφυλοφιλία αλλά και η διεμφυλικότητα είναι ποινικοποιημένες, ενώ ο αριθμός αυτός φτάνει στις 76, αν προσθέσουμε και τις χώρες που παρότι δεν υπάρχει ρητή ποινικοποίηση νομικά, ωστόσο οι ΛΟΑΤΚΙ άνθρωποι διώκονται για λόγους σεξουαλικού προσανατολισμού, έκφρασης, ταυτότητας ή χαρακτηριστικών φύλου. Σε 11 μάλιστα εξ αυτών, τα ΛΟΑΤΚΙ+ πρόσωπα τιμωρούνται με τη θανατική ποινή.
Θα αναρωτηθείτε ίσως, γιατί πολλοί ΛΟΑΤΚΙ πρόσφυγες δεν βγαίνουν δημόσια για να μιλήσουν για το βίωμα τους ή γιατί το ΣΥΔ δεν τους βγάζει μπροστά και να πάρει μεγαλύτερη έκταση το θέμα.
Η απάντηση είναι μία και μοναδική. Γιατί φοβούνται, τρέμουν, να το κάνουν. Γιατί έχουν συνηθίσει από τις χώρες καταγωγής τους να κρύβονται γιατί αλλιώς μπορεί να χάσουν τη ζωή τους ή να βασανιστούν. Φοβούνται να το κάνουν γιατί αν μαθευτεί δημόσια ότι είναι ΛΟΑΤΚΙ θα έχουν να αντιμετωπίσουν βία ακόμη και από ομοεθνείς τους. Στο ΣΥΔ, αυτό που μάθαμε από την αείμνηστη Μαρίνα Γαλανού, είναι ότι τους ανθρώπους πρέπει να τους προστατεύουμε και όχι να τους βγάζουμε δημόσια προς “βρώση και τέρψη”!
Ποια είναι η αντίδρασή σας;
