Η Αλέξα ήταν μόλις έξι ετών όταν κατάλαβε ότι είναι τρανς. Όταν γυρίζουν οι μνήμες της πίσω στο χρόνο, η Αλέξα θυμάται πως σταδιακά συνειδητοποίησε τον τρόπο που είδε τον εαυτό της αλλά που αυτός δεν ταίριαζε με τον τρόπο που ο υπόλοιπος κόσμος την έβλεπε.
- Του Patrick Kelleher
- Μετάφραση: Αφροδίτη Παπαγεωργίου.
Ήταν μία επώδυνη διαδικασία που γινόταν ακόμη δυσκολότερη καθώς μεγάλωνε και αντιλαμβανόταν πως οι LGBTQI+ ταυτότητες δεν γίνονταν αποδεκτές στη χώρα καταγωγής της, την Ονδούρα. Τώρα, πλέον, καθώς βαδίζει στα μισά της τέταρτης δεκαετίας της ζωής της και έχοντας «ξοδέψει» τη ζωή της καταφεύγοντας απ’ τη μια χώρα στην άλλη ώστε να βρει λίγη ασφάλεια και σταθερότητα, μας διηγείται την ιστορία της.
[Mario De Moya F via Getty Images]
Η ιστορία της είναι απλά μία από τις πολλές που έγιναν γνωστές από το PinkNews κατά τη διάρκεια καμπάνιας του για το καλωσόρισμα των LGBTQI+ προσφύγων.
Η Αλέξα γνωρίζει καλά πως είναι να αναγκάζεσαι να φεύγεις απ’ τη πατρίδα σου. Έφυγε από την Ονδούρα ως νεαρή ενήλικη και κατέφυγε αρχικά στη Γουατεμάλα στην αναζήτησή της για ελευθερία. «Αντιμετώπισα πολλές διακρίσεις, καθώς στη χώρα μου δεν γινόταν αποδεκτή η ταυτότητα φύλου μου», αναφέρει η Αλέξα.
Δυστυχώς, για την ίδια, οι ελπίδες της δεν ευωδόθηκαν. Η Γουατεμάλα δεν ήταν καθόλου ασφαλής για κείνη. Παρέμεινε, βέβαια, 20 χρόνια εκεί, αλλά εξακολουθούσε να αντιμετωπίζει διακρίσεις λόγω της ταυτότητάς της. «Έκανα δύο απόπειρες αυτοκτονίας – δεν μπορούσα να αντέξω τις τόσες συλλήψεις, χωρίς άλλο λόγο απ’ την ταυτότητά μου».
Στη Γουατεμάλα, η Αλέξα κατέφυγε στη σεξεργασία, καθώς δεν μπορούσε να βρει κάπου εργασία. Ένα γεγονός που παραμένει στη μνήμη της ήταν όταν δύο πελάτες της την κτύπησαν άσχημα και προσπάθησαν να τη σκοτώσουν, αφήνοντάς της σοβαρό τραυματισμό στα πόδια. Παρέμεινε στη Γουατεμάλα μέχρι που μία συμμορία άρχισε να την εκβιάζει για να τους δώσει χρήματα. Πλέον δεν είχε άλλη επιλογή: ήξερε πως θα έπρεπε να βρει τρόπο να διαφύγει ξανά.
Από εκεί, η Αλέξα διέφυγε στο Μεξικό. Εκεί κατάφερε να βρει βοήθεια από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα που τη βοήθησαν αρχικά ιατρικά σε ένα κέντρο που καταφεύγουν πρόσφυγες στην Κεντρική Αμερική. Εκεί έκανε εγχείριση αρχικά στο πόδι της που ακόμη υπέφερε απ’ τα τραύματά της. Σύντομα ακολούθως ήρθε σε επαφή με μία άλλη ομάδα αλληλεγγύης που τη βοήθησε να αιτηθεί άσυλο στην Αυστραλία. Ευτυχώς, όπως μας αναφέρει το αίτημά της έγινε δεκτό, και τώρα πλέον κτίζει τη ζωή της με ελπίδα.
Για πρώτη φορά στη ζωή της, μπορεί να ζει ανοικτά και ελεύθερα ως τρανς γυναίκα. «Στη πραγματικότητα νιώθω ευλογημένη που κατάφερα να έρθω σε επαφή με οργανώσεις που με βοήθησαν να συνεχίσω τη μετάβασή μου. Και πλέον νιώθω ελεύθερη σε σχέση με τη ταυτότητά μου».
Η Αλέξα ταξίδεψε στην Αυστραλία με άδεια μόνιμης διαμονής και, όπως μας αναφέρει, βρήκε ένα «πολύ θερμό καλωσόρισμα». Έγινε επίσης δυνατό να καταφέρει κάτι που ήθελε τόσο πολύ: να προχωρήσει τη μετάβασή της, να έχει ψυχολογική υποστήριξη που τη στήριξε να επουλώσει τα συναισθηματικά τραύματά της.
[Mario De Moya F via Getty Images]
«Ο πρώτος μου στόχος ήταν να μάθω τη γλώσσα γιατί θα ήθελα να εργαστώ προς όφελος της LGBT κοινότητας και την προώθηση των δικαιωμάτων υγείας. Υπέφερα, βλέπεις, από κατάθλιψη και στην Αυστραλία επιτέλους κατάφερα με τη βοήθεια των οργανώσεων να βρω την υποστήριξη που είχα ανάγκη, από συναισθηματικής πλευράς, κυρίως», μας λέει.
Τώρα, πλέον, η Αλέξα έχει το δικό της σπίτι και αφιερώνει το χρόνο της να μάθει αγγλικά ώστε να μπορέσει να ενσωματωθεί στην κουλτούρα της Αυστραλίας. Έχει ελπίδες για το μέλλον και θέλει να «προσφέρει» την εμπειρία της ώστε να βοηθήσει άλλα LGBTQI+ άτομα στην Αυστραλία. Ο άλλος της στόχος και πάθος είναι η ραπτική, να μάθει να φτιάχνει ρούχα. Λατρεύει, όπως μας λέει, τη μόδα και θα ήθελα να φτιάξει τις δικές της δημιουργίες.
Ωστόσο, δεν ξεχνά ποτέ τις στιγμές που έφτασε στο Μεξικό σε άθλια κατάσταση ζητώντας βοήθεια και εκεί τής δόθηκε μία ανάσα φροντίδας που είχε ανάγκη. Ο Jorge Diego López Núnez, εργαζόμενος σε αυτό το κέντρο στο Μεξικό, μας λέει ότι τα τρανς άτομα συχνά καταφεύγουν εκεί όταν καταφέρνουν να διαφύγουν από τη βία που βιώνουν σε άλλες χώρες της Κεντρικής Αμερικής.
«Τα τρανς άτομα, όπως η Αλέξα, συχνά αντιμετωπίζουν το πιο σκληρό πρόσωπο της βίας στις χώρες της Κεντρικής Αμερικής γιατί δε ταιριάζουν στο συντηρητικό πρότυπο για τα φύλα», μας εξηγεί. Το αποτέλεσμα είναι ότι πολλά τρανς άτομα φτάνουν στο κέντρο αυτό υποφέροντας από πολλαπλά ψυχικά τραύματα, σχεδόν κατακερματισμένα.
«Πολλές φορές, τα ρίχνουν στον εαυτό τους. Κάποια μας λένε ότι “είναι δικό μου λάθος που έφτασα εδώ, και τώρα που έφυγα, φοβάμαι θα κυνηγούν την οικογένειά μου”. Υπάρχει μία φοβερή προκατάληψη», μας συμπληρώνει.
Και το αποτέλεσμα είναι ότι άνθρωποι όπως η Αλέξα που φτάνουν στο Μεξικό συχνά πιστεύουν «ότι κάτι στραβό συμβαίνει με αυτά», μας εξηγεί.
Ποια είναι η αντίδρασή σας;
