Σάββατο, 15 Απριλίου 2017 | 18:41
Γράφει ο Τάκης Σπετσιώτης | T-zine.gr
Προσεύχονταν…
Τις νύχτες των Παθών της παιδικής του ηλικίας ( που όμως ήταν και του Απρίλη νύχτες ), δεν εστίαζε αποκλειστικά στα ποιητικότατα εκκλησιαστικά τροπάρια, που τόσο επέδρασαν στην έκφρασή του.
Παράλληλα με τον θρήνο της καμπάνας, την ιεροτελεστική περιφορά του Σταυρού στην ενορία – ο ιερέας με λυμένα μαλλιά, το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου», κάτι γριές θεούσες γονατιστές μπροστά στην Ωραία Πύλη που έκλαιγαν με υψωμένα χέρια με το που έβγαινε ο Σταυρός-, στο μυαλό του ερχόταν εκείνο το εξωσχολικό, το αμαρτωλό πεζό τραγούδι του Ρένου Αποστολίδη, το… «Προσεύχονταν».
– Aχ, τα κεριά! τα κεριά… «του ψιθύριζε»… «Ο Επιτάφιος….-ε; …Δεν ει- δεν ειν’ α-μα-ρτί-α;»
( με κομμένη φωνή)… και πυρωμένη τού συστρέφονταν μες στα μπράτσα και το κορμί που την κλείδωνε, για να γδυθή, να γδυθή τα κεριά, ή να τα ντυθή, να τα ντυθή όλα απάνω της, αποφασιστικά μέσα της…
Του τόχε φέρει μέντορας γλυκός, πατέρας δεύτερος, σαν εραστής, το αμαρτωλό βιβλίο του ανήσυχου δωδεκάχρονου, και, ενώ στάλαζε κόμπους -κόμπους το ζεστό κερί στα τρεμάμενα χέρια του που κρατούσαν την λαμπάδα, έρχονταν παράλληλα με το «ύμνον τη ταφή σου» και κείνο το τόσο ξέσκεπο, το τολμηρό «Προσεύχονταν» και τού λύγιζε τα γόνατα με το λάγγεμά του:
– «Tα κεριά…»
– «Δεν μάς βλέπουν;»…
– «Όχι… είναι σκοτεινότερα εδώ…»
– «Είσαι πρόστυχος…»
– «Ενώ εσύ…»
– «Τι σκέφτεσαι;»
Χαμογελώντας με πατρική τρυφερότητα στο παιδί που δίδαξε σαν παιδί του, καθισμένο δίπλα του, «Τίποτα» απάντησε..
«Μια ιστορία με κεριά… πολύ παλιά… Πάνε, κοντά πενήντα χρόνια πρίν…»
«Και πώς την λένε;»
«Την λένε…., αχ, κάτσε να δεις… την λένε «Συνουσιάζονταν».
