Γράφει ο Τάκης Σπετσιώτης
Μου τηλεφώνησε η Πεπίτα, παλιά γειτόνισσα, καλντεριμιτζού αδερφή, Κουκακίου και Πετραλώνων, σοκκάκι αδιάβατο δεν άφησε, στις δόξες της σαν λαϊκιά αδερφή:
«To Κέντρο επικίνδυνο, μες στο έγκλημα, κάτι τεκνά στου “Γρηγόρη” τα βαρέθηκα… Με παίρνει μια παλιά φιλενάς απ’ τις ένδοξες μέρες του παλιού Ζαππείου, συνταξιούχα, 60 φεύγα, βαμμένη, έχει αυτοκίνητο και πάμε παραλία για Αφγανά, Ιρανά… Δύο – δύο μ’ ένα δεκαράκι, δεκαπενταρικάκι, τα παίρνεις…»
«Κι εκεί αστράφτει το φονικό μαχαίρι, και σας στέλνει στην …Πανσέληνο, Πεπιτούλα, κι εσένα, και την φιλενάς να μην χαρεί την συνταξούλα…»
«Ε, όχι και μέχρι εκεί…μην κακομελετάς…»
Τι να μην κακομελετήσω με αυτά τα προσκολλημένα ..ήθη σε στυλ ελευθεριάζουσας ζωής της δεκαετίας του ‘ 70, εν έτει 2016! Σε μιαν ανοχύρωτη Αθήνα, με τόσες χιλιάδες εξαθλιωμένο πληθυσμό που πουθενά δεν καταγράφεται, που πεινάει, που έρχεται απ’ το σκοτάδι. Στην ηδονή θα σ’ οδηγήσει εκείνη «…του Αυγούστου η βραδυά…» ή στον τάφο, κανονικά και με το νόμο, Πεπίτα μου ελαφρολαικιά;
Το τραγούδι της Πεπίτας (1)
Το τραγούδι της Πεπίτας (2)
© T-zine.gr