Γράφει η Μαρίνα Γαλανού.
Ζητούν οι τρανς άνθρωποι «ειδική μεταχείριση»;
Στην ημερίδα που έγινε χτες Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου με θέμα «Η Ελλάδα ενώπιον των Διεθνών Οργάνων Προστασίας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου», διατυπώθηκε το επιχείρημα από την Γενική Γραμματέα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Υπουργείου Δικαιοσύνης, κυρία Μαρία Γιαννακάκη, ότι θα ήταν «ειδική μεταχείριση» εάν επιλεγόταν είτε απλή διαδικασία απευθείας στο Ληξιαρχείο, είτε άλλη που είχε προταθεί μέσω συμβολαιογράφου, καθώς κάθε άλλος πολίτης, όπως αναφέρθηκε, για να αλλάξει το όνομά του πρέπει να κάνει δικαστήριο.
Θα ξεπεράσω το γεγονός ότι οι τρανς άνθρωποι, περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα ανθρώπων, έχουν βιώσει και εξακολουθούν να βιώνουν στον μέγιστο βαθμό όχι μόνο την άνιση μεταχείριση, αλλά και της περιορισμένης πρόσβασης ή και αποκλεισμών από τους περισσότερους τομείς της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής: στο σχολείο και την εκπαίδευση, την εργασία, την κοινωνική ασφάλιση, την υγεία, σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας.
Η ζωές των τρανς ανθρώπων, αποτελούν τον ορισμό της εκκίνησης από άνιση αφετηρία. Αυτό καλείται να θεραπεύσει, ανάμεσα στα άλλα μία νομοθεσία για την νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου. Η διαδικασία, επομένως, πρέπει να επιτελεί και να συντελεί, ανάμεσα στα άλλα και σε αυτόν τον αυτόν τον σκοπό.
Συνεπώς το επιχείρημα ότι εάν η διαδικασία αλλαγής του ονόματος διαφέρει από αυτήν που οποιοσδήποτε άνθρωπος θέλει να αλλάξει το όνομά του, αυτό θα αποτελεί «άνιση μεταχείριση», δεν είναι ορθολογικό, καθώς συγκρίνονται ανόμοια πράγματα. Βασική αρχή της ορθολογικής σκέψης είναι ότι συγκρίνουμε όμοια πράγματα.
Ούτε οι αφετηρίες είναι ίδιες, ούτε οι λόγοι, ούτε η πραγματική κατάσταση καθώς δεν ζητείται απλά αλλαγή της καταχώρισης του ονόματος, αλλά, κυρίως του καταγεγραμμένου φύλου, γι’ αυτό γίνεται όλη η ιστορία, [το όνομα (το επιθυμητό όνομα εννοώ) είναι απλά συνέπεια], το οποίο καταχωρήθηκε κατά τη γέννηση, και για τους μη τρανς ανθρώπους (cis) γίνεται με απλό τρόπο από τους γονείς. Επομένως, είναι άλλη η αφετηρία, άλλοι οι λόγοι, ούτε είναι ίδια η πραγματική κατάσταση, δηλαδή, αυτό που ζητείται, κυρίως, δεν είναι αλλαγή του ονόματος, αλλά του γένους. Το (επιθυμητό) όνομα είναι μόνο συνέπεια, τίποτε άλλο. Και το καταχωρισμένο φύλο κατά τη γέννηση που διαφέρει από την ταυτότητα φύλου του προσώπου, μάλιστα, είναι και η κύρια αιτία που ένα τρανς πρόσωπο, είναι αυτό που γεννά την άνιση μεταχείριση. Άλλωστε γι’ αυτό ονομάζεται νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, αλλιώς θα ονομαζόταν, λ.χ. νομική αναγνώριση του επιθυμητού ονόματος.
Επιπλέον, το πρόσωπο, αν πάρουμε την ισχύουσα διαδικασία που είναι πάλι με εκούσια δικαιοδοσία, δεν καλείται ενώπιον της έδρας να δικαιολογήσει γιατί θέλει να αλλάξει το όνομά του, αλλά, κυρίως την καταχώριση του φύλου. Αυτό είναι το επίδικο. Και αυτό είναι που γεννά τις διακρίσεις, την άνιση μεταχείριση που υφίσταται.
Επομένως είναι πέρα για πέρα παράδοξη η μομφή ότι επιθυμούμε «άνιση μεταχείριση», καθώς στην ουσία η διαδικασία, που θα είναι διαφορετική (ως προς την καταχώριση του φύλου) για τους τρανς και cis ανθρώπους θα συνιστά αυτή καθ’ αυτή άνιση μεταχείριση (χωρίς εισαγωγικά αυτή τη φορά), ενώ θα πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά εάν παραβιάζει την ιδιωτική ζωή του ανθρώπου.
Παραθέτω τον σχολιασμό του δικηγόρου Βασίλη Σωτηρόπουλου, με τον οποίο συμφωνώ απόλυτα, μαζί με το σχετικό βίντεο.
ΣΧΟΛΙΟ ΒΑΣΙΛΗ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ.
Στο πλαίσιο της νομοθεσίας για την ταυτότητα φύλου υποστηρίζω ότι δεν θα έπρεπε να εξακολουθήσει να χρειάζεται δικαστήριο για να αλλάξουν τα τρανς άτομα τα στοιχεία τους, αλλά θα πρέπει να αρκεί δήλωση στο ληξιαρχείο.Σε αυτό το βίντεο, αντιτάσσεται ένα επιχείρημα ότι η τρανς κοινότητα δεν θα έπρεπε να ζητά “ειδική μεταχείριση”, καθώς κάθε άλλος πολίτης για να αλλάξει το όνομά του πρέπει να κάνει δικαστήριο. (Δεν “προσωποποιώ” τον αντίλογο στην κ. Γιαννακάκη, η οποία είναι άριστη γνώστης του θέματος, αλλά εδώ εκφέρει την επίσημη θέση του Υπουργείου Δικαιοσύνης). Το επιχείρημα συγκρίνει ανόμοια πράγματα: ο πολίτης που θέλει να αλλάξει το όνομά του στην ληξιαρχική πράξη του, επιδιώκει να ικανοποιήσει ε ν τ ε λ ώ ς διαφορετική ανάγκη από αυτή των τρανς ατόμων: είτε επειδή το όνομα του έχει γραφτεί λάθος, είτε επειδή είναι κακόηχο, είτε επειδή έχει καθιερωθεί κάποιο άλλο στις συναλλαγές, οπότε πρέπει να το αλλάξει και επίσημα.Επομένως το αίτημα δεν αφορά την ταυτότητα φύλου, αλλά τον αυτοπροσδιορισμό του στις συναλλαγές. Εκεί, η ασφάλεια δικαίου επιβάλλει όντως ένα άτομο – που δεν αλλάζει το φύλο του, αλλά μόνο το όνομά του – να εξεταστεί από το δικαστήριο για το κατά πόσον το δημόσιο συμφέρον δεν θίγεται από την μεταβολή του ονόματος.Όμως: αφενός το επώνυμο αλλάζει με απλή απόφαση δημάρχου, χωρίς δικαστήριο. Αφετέρου, δεν είναι ίση μεταχείριση για τα τρανς άτομα, ειδικά ως προς το φύλο, να πρέπει να εξεταστεί το αίτημα από δικαστήριο, πολύ περισσότερο αν αφαιρεθούν οι προϋποθέσεις των ψυχιατρικών και άλλων ιατρικών γνωματεύσεων (που έχουν ήδη αφαιρεθεί νομολογιακά). Δεν είναι ίση μεταχείριση, γιατί για τα cis άτομα, το φύλο δηλώνεται με την γέννηση με απλή ληξιαρχική πράξη, οπότε εξ ορισμού είναι εξοπλισμένα με ένα “προνόμιο”. Αυτό το προνόμιο δεν το έχουν τα trans άτομα. Προσθέτοντας ειδικά για τα trans άτομα ένα δικαστήριο για να αναγνωριστεί η ταυτότητα φύλου, ήδη έχουμε άνιση μεταχείριση. Επομένως, το νέο νομοθέτημα πρέπει να αίρει την άνιση μεταχείριση που επιβάλλεται από το προνόμιο. Εάν το νέο νομοθέτημα διατηρήσει την υποχρέωση δικαστικής αναγνώρισης, τότε απλά διατηρεί μια ανισότητα και το επιχείρημα περί “ειδικής μεταχείρισης” δεν στέκεται, αφού δεν ρυθμίζει όμοιες καταστάσεις με τον ίδιο τρόπο, αλλά ανόμοιες καταστάσεις με τον ίδιο τρόπο. Όταν ανόμοιες καταστάσεις ρυθμίζονται με τον ίδιο τρόπο, έχουμε τον ορισμό της άνισης μεταχείρισης. |
© T-zine.gr
Ποια είναι η αντίδρασή σας;
